Sobrang tagal. Sobrang dami na ng nangyari sa buhay ko. Ilang weeks na lang mag iisang taon na yung huli kong Update. Hahaha! Nanghinayang naman ako sa naumpisahan kong Community sa Facebook Page ko. Pero hays, Here I am, hoping that I could retrieve everything again. Asa pa ko. Hehe.
I somehow feel like I am really frustrated in everything. Nakakainis kasi puro ako simula, mayron ba akong tinapos? Even in businesses, nagsstart ako tapos hindi ko naman ma-maintain everything. Lalo na when things are rough. Siguro kelangan ko minsan magbawas ng responsibility, kasi given na din naman guys, hindi tayo makapag focus ng sobra kapag ginawa natin yung above maximum level na ng ating multitasking skills. Dinaig pa natin ang octopus. Haha. Lalo ngayon may baby na ko, ni pag ligo wala sa ayos pero nasa schedule pa rin naman. Haha! Ganon pala maging Nanay na may anak na baby pa. Para ka laging namamalimos ng oras sa sarili.
So ano na ba ang bago? Sobrang dami na. Nakapanganak na ko, 5months na ang anak ko ngayon and she’s very cute & smart and Active! Wala na ko mahihiling pa. Hehe. Mommy na nga talaga ako. ā„ļø Full time Mom & Wife na ang peg ko. Dati rati sobrang emote ko at LDR pa kami ng Kyowa ko. Eh ngayon naman ibang iba na. Pero yung alaala ng LDR guys hndi yung mawawala. Minsan maiisip mo pa rin yung mga araw at oras na noon ang lungkot mo pero ngayon ang saya mo na. Maninibago ka ng sobra at magpapasalamat sa Panginoon ng maraming beses talaga. Akalain mo nga naman. š
Sa susunod kong Blogs, maguupdate ako at dadagdagan ko na talaga tong mga Blogs ko dito.
After a year without blogging, I am FINALLY back! :]
It feels really good na MAY TIME na ako makapag blog ulit. Andaming nangyari sa buhay ko at ang naging comfort zone ko ay ang magtrabaho ng magtrabaho… dahil alam nyo naman ang buhay dito sa abroad, kung di natin lalakasan at titibayan ang loob natin ay wala tayong mapapala sa ating pakiki-baka sa buhay.
hayyyy Kung mapapansin nyo, ang last post ko dito sa blog e about sa trabaho ko. Well, after posting that, siguro few weeks later super nagka problema ako sa trabaho na yun. Yung sa sobrang happy ko kasi at babaw ng kaligayahanĀ ko dun rinĀ pala ako buimagsak. I want to share that story to another blog pero gusto ko lang kayo mabigyan ng idea about dun dito sa blog ko. Pero iku-kwento ko rinĀ talaga yun soon. Kaya abanganb nyo. Hehe.
So anywayyyy, andami kong chika! Isa na dun ang good news ko na hindi na kami LDR mag-asawa! Salamat sa Lord! š Yung mga super busy days and nights ko at mga sleepless nights ko super worth it! Napakasaya ko. Hehe. Dami kong pasabog sa blog na itooo at iisa isahin ko talaga yan lahat!
Kaya heto na guyyyys, bago ko tapusin ang maikli kong come back blog, babatiin ko na rinĀ kayo ng Merry Christmas!!! š
Some of the people who knows me, knows that I have 2 different jobs everyday. From 8am-11am, I still work in Pabloās house as a helper/tagalinis o taga luto. Iāve been working there for 2 years already. So whatever happens, I feel like I am not yet ready to give them up even if it is tiring to work 4 consecutive days (Monday-Thursday) there and work in the restaurant 11:30am-1am (with 3hrs break in between). I need to sacrifice my pagtulog just to keep the two. Kahit minsan o madalas eh late ako sa kanila sa umaga. Hehe. But this blog is not about them, I will blog about them soon too. I have a different story for that one. What I want to share today is all about working here in this newly established Restaurant.
It is a simple restaurant and owned by a Chinese Couple. At first, I never realized na magiging OK ako dun. Nagtanong lang ako kung may bakante at OO ang sagot nila. Ang nakakatawa pa, nilagay ko sa resume ko na maalam ako magluto, kasi maalam naman talaga pero wala akong experience sa kusina. Then pinagluto ako! Haha! Yung kaba ko di ko maipinta. Napasobra ang dami ng toyo ko kahit hindi naman talaga ako ganun magtimpla. On the spot. So sabi nila, sa waitress daw ako mag-try. Pinag try ako, at pinagsimula ako. Di nila inaasahan na nung nag start ako, andami agad tao. Dun nila nakita kung paano ako magtrabaho.
Sobrang saya ko nung sinabi nilang tanggap ako. Pati ang asawa ko sobrang saya rin nya. Alam nya kasing matagal ko ng gustong magtrabaho sa resto. Matagal na matagal na. Ayoko lang laging ipush dahil alam kong mahihirapan kami sa komunikasyon. Pero sya na rin ang nagsabi na kakayanin namin dahil mahal na mahal namin ang isaāt isa. Hayyy. Sacrifice. Di ko rin maipaliwanag kung paano pa namin naiisingit ang paguusap kahit ganitong sobrang busy na kami sa work. Napakabait lang talaga ng Dios sa amin. Nakakaiyak. šā¤ļø
Una: Alam kong gusto ko ng trabahong ito kaya ginagawa ko araw araw ang best ko. Bukod pa sa pagpapaalala ng asawa ko na gawin ko ang makakaya ko. Pero hindi ko akalaing dadating sa point na sobra kong makakasundo ang aking mga amo.
Mag-asawa silang intsik at may dalawang anak. Tawagin natin silang Ana (20y/o) at Juan(17y/o). š Ang amo kong babae ang namamahala sa Bar at sa Dining Area. In short sa labas, sya ang boss naming mga waitress. At ang amo kong lalaki ang boss sa kusina, sya rin ang kusinero. Napakagaling nyang magluto. Di ko maipaliwanag. Minsan lang ako humanga pagdating sa pagkain, being a kusinera (sa bahay š) myself, alam ko rin ang masarap at hindi.
Nung nakita ng mga kakilala ko na dun ako nagtatrabaho, lagi nilang sinasabi na ang baba daw ng sweldo ko, na ang mga intsik daw masama daw ang ugali, na matakaw daw sa oras, na mahirap daw silang maging amo, lahat na lang ng mga negatives na maririnig mo. Pero nangiti lang ako, kasi unang una, mababait ang amo ko. Masayahin at parang pamilya ang turingan duon. Nagulat ako minsan, kumakain kami tapos parang nanay ang amo kong babae na naglalagay ng kanin sa mangkok ko. Tagal ko na kasing hindi naranasan yung ganun, parang bumukas ang loob ko at nafeel kong ang sarap magtrabaho sa kanila. Ang amo ko namang lalaki, naaalala ko sakanya ang aking Papa. Mabiro rin, marunong rin s pagkakarpintero, at tuwang tuwa yun dahil lagi kong inuubos ang mga luto nya. š Habang kumakain pa kami sasabihin ko, āalam ko ang inilahok mo dito..āiisa isahin ko ang mga sangkap at matutuwa yun kasi tama ako.
Hanggang sa araw araw na akong nasanay na kasama sila, araw araw rin lumalalim ang pakikisama. Dumating ang birthday ko, wala pa akong isang bwan sa kanila nun, at nagulat ako ng ipaghanda nila ako. Isinara nila ng maaga ang resto para makapag late dinner kami. May cake pa. Gusto kong umiyak nun sa tuwa. Nagpapasalamat ako at ang hiniling ko noon ay maging successful ang business nila. Hindi para saakin kundi para sakanila. Mga bagay na once in a lifetime lang mangyayari. Mga bagay na para sa akin ay himala at milagro. Blessings ng Maykapal.
Hanggang sa mga bagay na hindi naman talaga nila dapat gawain o itulong saakin eh tinutulungan nila ako. Hindi ko rin alam kung ano ba ang tingin nila saakin pero lagi nilang sinasabi na āAng galing mong magtrabaho.ā Sabi nila, ang ugali daw nila eh kung mabait daw sakanila eh mabait din daw sila. Pero parang hindi rin, mas naniniwala akong mabait lang talaga sila.
Ganun rin ang mga anak nya na kasundo ko. Wala akong kapatid na lalaki kaya si Juan lage ang kabiruan ko. Nagkakasundo kami sa hindi ko rin maipaliwanag na pangyayari. š Basta ang alam ko, kasama sa trabaho ko ang makisama sakanila, pero more than that na rin pala ang nagagawa ko araw araw. Hindi na lang rin basta pakisama, parang damay na ang emotions dahil nandyan sila araw araw at lagi kong kasama. Dahil sakanila, bukod sa asawa ko, hindi ko nararamdamang ako eh nagiisa. Which lead me to a brigther path. Nakita ko kung saan ako papunta. Kaya everyday of my life kahit naka 3 months na ako sa kanila eh ganun pa rin ako magtrabaho. Di pa rin ako sawa. Oo, di kagaya ng iba na malaki ang sweldo, pero hindi naman hirap ang loob ko sa trabaho. Hindi ako stressed. Masaya ako. Mahirap nga lang. Pero sino bang tao ang hindi nahihirapan.
This is more than a restaurant, para ko na tong pangalwang bahay sa Madrid. Sila yung nakakakita sakin araw araw at may time na magtanong kung ayos lang ako. Nakakatuwa dahil madalas sa umaga, kapag dumadating ako eh pinaghahanda pa ako ng amo kong babae ng almusal. Kape, tinapay, churros, porras, oatmeal. Binabalik ko lahat sa pagtatrabaho ng maayos. Pero alam ko, kahit papaano, ako muna ang nakita nila bago ko sila nakita. Kasi kung palpakin ako, siguro baka hindi rin ganun ang trato nila.
May kasabihan kaming mag-asawa na lagi naming pinapairal talaga. At kapag down kaming dalawa at aburido sa trabaho yan at yan lang ang pinapaalala namin sa isaāt isa.
āMahalin natin ang ating trabaho kagaya ng pagmamahal natin sa isaāt isa. Dahil ang trabaho parang relasyon lang yan. Kelangan gawin ang best araw araw.ā
Pagdating sa pagtatrabaho sobra lalo kaming magkasundo.
Malaki rin ang gusto kong icredit sa asawa ko talaga kasi sya yung nakapagbukas ng isipan ko sa lahat ng bagay. Sya utak ako ang kamay and vice versa. Perfect tandem talaga kaming dalawa.
Salamat Panginoon. Gusto kong tapusin ang blog ko na to by saying Thank You. Maluhaluha ako kanina nung tinutulungan nila ako.
Hayyy. Madami akong di pwedeng ishare dito sa blog ko dahil gusto ko rin may privacy. Hehe. Kung bakit ako sobrang thankful sa kanila, gusto ko lang talagang ilabas ang nararamdaman ko sa ganitong paraan.
May the Lord bless them all. I know they will be successful someday. Gabayan mo po mga amo ko at bigyan sila ng magandang pangangatawan kagaya ng aming mga magulang. Dahil habang di kami nakikita ng mga magulang namin araw-araw, nandyan sila na nagabay saamin.
So lucky to have them. #Blessing
Patakas na picture nung pauwi na ako. Maaga kaming nakalabas.
October 24,2015 – Forever.My tropa and I; Weāre married.
Happy happy 2 YEARS together Bii. Hindi ko malilimutan yung araw na yun na nag I love you ka sakin at nag I love you too ako sayo. šā¤ļø
Na noon palang alam na nating tayo na talaga sa hindi maipaliwanag na dahilan na nagsimula lang naman sa simpleng pagkakaibigan. š Kakaiba talaga, pustahan tayo matatawa ka rin kapag maiisip mo ang mga usapan natin dating puro kalokohan. Haha! Nagkainlove-an ng hindi naglandian at nagbolahan. Puro casual na āUy balitaā at heart to heart na usapan lang. San ka pa. š
Ni minsan hindi mo ako pinayuhan ng makakasama saakin, at ang gusto mo palagi ay ang aking kasiyahan. ā¤ļø
Mula noon minahal ko ang sarili ko. Nakita ko ang halaga ko na pinapakita mo hanggang ngayon. Pinakita mo rin sakin kung ano ang deserve ko kahit hindi ako perpektong tao.
Tinanggap mo ako, tinanggap kita, at iniharap mo ako sa simbahan ng bukal saiyong kalooban. Yun ang napakasarap sa pakiramdam na pinagmamalaki ko. Na hindi natin pinilit ang ating sarili sa isaāt isa. Na pinili natin kahit mahirap, basta tayong dalawa ang magkasama. Na may sarili tayong paninindigan. Na kaya nating harapin ang kahit ano pa man. Subok na subok na.
Basta na lang daw naging tayo? Hindi nila alam na araw araw nating pinaghihirapan at pinahahalagahan ang isaāt isa kahit tayo ay kasal na. š
Sobrang saya ko, wala akong pakialam sa sasabihin ng iba. Ikaw ang blessing ng Panginoon saakin Bii. Salamat sa 2 taon at sa mga dadating pa, at sa habambuhay na pangako nating magsasama.
I love you! Mahal na mahal na mahal kita! Ikaw ang true love, soulmate at destiny ko.
Salamat sayo. Salamat po Papa Jesus.
Kakayanin natin lagi bii. Matapang tayo. ā¤ļøšš
Nung una, pinangako ko sa sarili kong kakayanin ko. Lahat haharapin ko at di ako uurong. Kaya araw araw ginagawa ko yun, hindi ko rin akalain pero nalalampasan natin.
October 24, 2015 ka unang nagsabi ng I love you sakin. Dalawang taon na pala bukas ano. Ang bilis bilis, noon mag syota palang tayo ngayon iisa na ang apelyido natin.
Nung una tayong magkasama nung April 2016, masakit sakin. Nung nagkasama tayong muli nung May-July 2017, halos ikamatay ko araw araw ang magising ng wala ka sa aking tabi. Pero kasunod na ang mga plano nating magkakasama rin tayong muli. Yung wala ng hiwalayan. Pero ang proseso ay hindi madali. š Kailangan pa rin nating magbanat ng buto at pasensya at pangunawa para iyon ay marating. Tiis tiis kahit araw araw mata na lang ang walang pawis, ngiti at ngiti pa rin kahit pilit na ngisi.
Naiiyak na ako kasi ang hirap at ikaāy malayo. Kapag may umaaway sakin wala akong mapagsumbungan, kahit masabi ko sayo sa chat yung boses ko naman eh hindi mo napapakinggan. Ang hirap masanay na nandyan ka lagi tapos biglang pag lingon ko wala ka na pala uli. š Kaya ang lagi kong tanong hanggang kailan tayong ganito? Habang tumatagal humihirap yata mahal ko? Ako lang ba ang nakakaramdam nito? Binabalewala ko dahil alam kong mas mahirap sayo to. Ngingiti ako dahil ang pagluha ko ang magpapahirap sayo. Kakayanin ko dahil lumalakas ka kapag malakas ako.
Kaunting hirap pa mahal ko, madami pa tayong pagdadaanan kaya walang bibitaw; walang iwanan.
We are almost 2 years together. Nagsimula ng super hirap ang connection, naka-abang lang ako kung kelan sya makakapag-internet. Tapos masaya na kami sa ilang minutes na magkausap. Nagtagal yun ng ilang months at buti nakaya ko. (First contract nya yun sa barko)
Last year was so different. Araw araw kaming magkausap may internet man sya o wala. God has given us so much time to spend with each other, at nakapag-kita pa kami sa isang island ng Spain where they usually port noong December 2016. Sa Canary Islands. And there, nag-propose sya sakin. Umuwi kami ng Pinas this May 2017 at nagpakasal nung June 2017. (Second contract nya.)
Ngayon, kakabalik lang namin sa kanya-kanyang lugar kung saan talaga kami nagsimula. Ako dito sa Madrid, sya duon ulit sa barko. Pero hindi namin inaasahan na mahirap ang aming mga babalikang posisyon sa trabaho. Nasa magandang pwesto na sya sa kusina buong 2nd contract, at pagbalik nya, sa linisan ulit sya dinala. Dismayado syang nagtratrabaho araw-araw, sabay pa ng homesick o pagka-miss sa akin, mas o menos isang linggo syang hindi nakakatulog ng maayos. Umiiyak at nagigising ng hindi sinasadya kada alas 2 ng madaling araw at nagoonline sya para mag-message sa akin at sabihing mahal na mahal ako at miss na miss na.
Ako naman, wala na akong trabahong binalikan. Dalawa ang trabaho ko sa bahay, isa sa umaga at isa sa hapon. Yung sa hapon ang nawala kung alin pa yung mas mahaba ang oras at mas malaki ang sweldo. Isang linggo rin akong problemado at di ko alam ang uunahin kong maramdaman. Pero lagi kong inuuna na payuhan at wag pabayaan ang mahal kong asawa. Parang bilang babae, mahirap na nakikita ko ang lalakeng mahal kong nanghihina dahil saakin o dahil sa kung anong kinalagayan nya sa trabaho.
Naghahanap ako ng trabaho at nakahanap naman ako after isang linggo, trabaho sa resto.
Tuwang tuwa ang asawa ko noon at duon na sya nagsimulang maktulog ng mahaba at maayos. Kasabay na rin ng magandang balitang kaunting tiis lang nya at ibabalik na rin sya ulit sa kusina kapag nagsi-uwian na ang ibang katrabaho niya. Sabay kaming naging ayos. At nagka-pag-asa na makakabawi agad sa lahat ng nagastos namin noon sa Pinas.
Pero ngayon, hirap naman kaming magkausap. 10pm ang tapos ng trabaho nya, ako naman 1am pa. Noon ako ang napupuyat sa kaantay sakanya, ngayon baliktad na. Sa aming dalawa ako ang mas matatag sa puyatan. Kaya minsan hindi nya nakakayanan ang antok at nakakatulog na. Noon hindi ako sanay na di kami magkausap, ngayon ganon pa rin naman. Hindi pa rin ako makatulog ng maayos ng walang balita sa kanya. Ang hirap. Sobra.
Hanggang sa ayan, hindi ko alam kung bakit hindi na ako maka-tawag sa barko. Sabi disconnected na daw o no longer in service. May 1week na ring may bagyo sa Florida, Hurricane Irma, at based sa smartphone ko, sa Hollywood, FL, US ang number na gamit ng barko. So nagkaroon ako ng haka-haka na baka naapektuhan ang satellite at nasira. Hindi malayong mangyari dahil kahapon lang ayos pa ang linya namin at magkausap pa kami.
Hirap ako, ano kaya ang nararamdaman nya ngayon? Alam kaya nya na hindi ako makatawag? Nagaantay kaya sa sa gabi? Hindi rin kaya sya makapag online?
Andami kong tanong pero tuloy lang ang buhay…. kahit mahirap bawal kong dalhin sa trabaho ang nararamdaman ko. Kaya knyari ayos lng ako. Salamat na lang dahil kahit man lang dito, makapagkwento ako. š
Hellooo. This is my recycled milk bottle. š 1litre sya. Tapos ginawa kong coin bank. š
Galing ako ng bakasyon sa Pinas and I went back to Madrid na konti lang ang natirang peraaaaa. As in. Tapos nawalan pa ng isang work. Kaya sa bago kong trabaho sa resto, 1 month pa lang ako. Meaning, isang beses pa lang nakaka sweldo. š Sakit mga besssss! Hirap mag-bawi. Haha! Buti na lang nandyan ang asawa ko. May back up ako sa gastusin. Hirap talaga kapag LDR. š Magastos. Hindi biro ang umuwi ng Pinas.
So ayun, punta na tayo sa topic. Haha.
Sa resto, twing Sunday night yung mga tip na naiipon namin sa buong isang linggo, pinaghahati hati namin. 5 kaming magkakahati this month of August. Kaya talagang barya lang napupunta sakin. As in ang pinaka mataas na eh 13ā¬ coins. š Luge nga ako kase ako ang madalas maka-kuha ng malalaking tip like sa isang table nakaka-5ā¬ ako, pinakamalaki na yunh 10ā¬!
Tapos andami pala namin naghahati. Haha!
At dahil gusto ko naman talagang mag-ipon kahit konte, yung mga tip na nakukuha ko weekly, nilalagay ko dito. Kapag need ko ng barya bumabawas lang ako ng konti, pero most of the time eh nilalagay kong lahat.
Kung hindi man kasi ako makapag save ng a lot of money from my monthly salary, magaan ang loob ko na kahit konti may naka-save! Haha! Pang emergency. Para hindi lahat sa asawa ko kukuhanin. Kawawa naman din kase nagwowork sya ng mahirap rin tapos napupunta lang sa aking mga bills kagaya ng house rent eh wala naman sya dito. š
Nakaka konsensya kaya bilang isang mabuting asawa. Hehe. š Syempre kahit di kami magkasama gusto ko nakakabili pa rin sya ng mga damit na gusto nya at nakakakain sya sa kahit saan nya gustuhin. Hayyyy. Sa umpisa lang to. Bago matapos ang taon makakabawi rin kami sa lahat ng nagastos sa Pinas. LOL.
Perooo ayun, kahit sakto lang ang kinikita ko, i am trying to save. Kahit di ko alam kung kailan ko to mapupuno. š
#LDRandLifeBlog
Happy Sunday! I just attended the Sunday Mass here in Paroquia de Santa Teresa y Santa Isabel, a big church near our place. This is my favorite church not only because it is near but for many reasons too. There, I feel I am welcome and I feel safe and honest. š I will update this blog soon to include the photo of the church.
I was looking back to everything that I encountered and it includes facing my depressions. I was in that point when I already want to end my life, and even planning how to end it, but everytime I was about to do it, God is acting and sending some angels to stop what I am thinking. I know we could enumerate the things that we hate about this life and sometimes because of that we cannot count the blessings that we are receiving and that is a fact we can’t deny. It happens, it will happen again and again, but the most important thing is you are always willing to learn from it and the next thing you know is waking up in the morning stronger than yesterday and become transparent.
Life maybe is like playing Mobile Legends:Bang Bang. š¤£ Sometimes you’ll concede defeat, sometimes you will lose, sometimes it’s laggy because of poor internet connection, but you know at some point, you’ll gonna win and you have the chance to become the MVP. ā¤ļø
If I surrendered, maybe I do not know how it feels like to become happy, winner, and the MVP of my own battle! ā¤ļø
Normal lang naman na makaramdam tayo ng lungkot and loneliness lalo kapag literal kang mag-isa. May natutunan lang akong technique para makaiwas sa pagiisip ng hindi masaya ang buhay ko. Yup. And actually ngayon eh patuloy ko pa ring pina-practice dahil mahirap talaga syang i-apply sa daily life. But it is helping me a lot.
Totoo naman napakadaming stress at andami ng nangyari sa buhay natin na hindi magaganda. Kakainis lang kapag maaalala mo at madami kang bagay na pagsisisihan. Like duh, kung maiibalik lang natin ang panahon di ba?
So eto na nga sa natutunan ko, well all these opinions only comes from me, personal experiences at wala kong ibang pinatutungkulang iba kundi sarili ko (in case may makabasa na iba na baka akala eh sila ang pinaghuhugutan ko). You can try and reflect too if you want, but then, Iām just sharing. š
1. Napapaisip lang ako ng malulungkot na bagay kapag Hindi ako Busy.
-totoo. Kahit na sabihing nasa trabaho naman ako, huhu. Kasi kapag nasanay ka na na everyday yun na lang ang routine mo parang naghahanap ka ng something new. Kaya ang ginagawa ko minsan, sa vacant hours ko nagpupunta ako ng mall, window shopping or naghahanap ako ng maliit na kapehan at nagkakape ako. Maiba man lang ang environment. Tapos naghahanap ako ng pagkaka-abalahan talaga whether it is selling something or what. Basta maging busy lang ako. Wag lang akong mapapaisip talaga ng masasamang bagay that doesnāt really help at all. Nakakatanda lang, nakakasakit lang ng ulo eh ang init init ng panahon.
2. Active masyado ang utak ko at hindi pupwede ng walang iniisip.
ātotoo rin. Haha! Sa sobrang active ng utak eh lahat na lang gustong isipin. Sa gabi na lalo, kaya ako eh nagpapaka busy sa online games kapag hindi makatulog. Kahit tinatamad ako sige lang wag lang ako ma-stress at makaalala ng mga nakaraang ayaw ko naman na rin talagang alalahanin. In short, I am helping my self to move on. Di ko inaasa masyado sa iba, hihingi na lang ako ng tulong kapag hindi ko na talaga kaya.
3. Last but not the least, kulang sa pag-simba.
āSad truth. Sa sobrang pagkabusy ko sa ibang bagay, at pagiisip, minsan iniiwasan ko talaga yung pagpunta sa simbahan. Lalo pag matinding stress ang dumadating as in when it rains it pours ganon, though I promise na nagdadasal naman ako kahit saan ako abutin ng doubts. Kahit habang nagkukudkod ng inidoro. š¤£ Pero hindi lang talaga ako pumapasok sa simbahan kahit may time ako. ā¹ļø Siguro dahil alam kong iiyak lang ako ng iiyak don at guilty ako sa mga pagkukulang ko sa Kanya. Nakakatuwa lang rin ang boyfriend ko na alam nya na naniniwala ako sa milagro, sa Dios, at sa kung ano ang kayang gawin ng relihiyon saamin, na sa tuwing alam nya na iba na ang aura ko, sya pa mismo ang magpapaalala sakin na sumimba ako. And I find it sweet and ideal. Just perfect for me dahil lagi ko rin pinagdarasal na sana may magpaalala saakin ng mga bagay na nakakalimutan ko. Isang blessing lang. Hindi ko pa nasasabi sa boyfriend ko pero sobra akong thankful sakanya. Aminado naman ako saaking mga pagkakamali at pagkakasala kaya nga naiishare ko sa mga kaibigan ko ang insecurities ko sa buhay. Pero kahit ganun, dun pa rin ako syempre sa TAMA. So sisimba ako, and after kong sabihin kay God lahat, kahit ilang ulit ko pang sabihin eh I will feel good and tomorrow eh ang galing lang, parang hinipan ng hangin ang panahon. ā¤ļø
I will enclose this with a photo i took using my Sony Alpha 5100. š¤£ Hindi po nila ako binayaran para mag endorse. Haha!
God is telling you, youāre doing OK and you just have to trust Him. Everything including the bad ones is a part of a plan. Everything is for your own good kaya chillax ka lang. ā¤ļøāš»šš»
I know that Long Distance Relationship doesnāt work all the time but I proved that with the perfect timing that God provides, it will work anyway. The title of this Blog is āIāll wait anyway.ā because this is what I am doing. You know guys, Iāve been very very impatient with everything way back when I havenāt found the love of my life. The one I feel who is perfect for me. I am just so amazed how love changes everything; vision, mission, perspective, life goals, converting bad to good, being sad to feeling alive, all of the negative vibes turned into shining shimmering splendid ultimate good vibes. Sounds like I am exaggerating but that is how I feel about love.
The mose important thing that I learned during our relationship is that I practiced to adjust. Timezone, situations, and even complicated stuffs. I know that since when I was born it is already in me-these character of being flexible; but you cannot just summon it, one day youāll find someone who will extract the best in you without you noticing it. Youāll just see one day that you are already doing your best, the best that you did not do to anybody else in the past. Amazing huh. This is not my very first long distance relationship, I blogged about it long time ago and my first one really did not work out, imagine that relationship is almost 4years already and we were only 1 year in long distance but I cannot take it and I am more than happy that I found the courage to get out of it.
Thanks God for giving me the signs.
Iāll wait anyway. I have trusted God and he proved his Love for us in manu different ways. I felt down multiple times and Iāve been hurt in different ways but He is always there to save me and show me his miracles. Iāll wait for the good things everytime I am involved in a bad situation. Iāll wait for the rainbow after the storms, and most especially Iāll wait for the time that we are no longer to experience Long Distance Relationsip.
P.S
I would like to blog using the language that I am more comfortable with. But then for the sake of other readers, I will try to make a pure English blog. Iām afraid of grammatical errors but I hope it doesnāt matter anyway as long as I have the thought. š¤£ I graduated college 4 years ago and I know that I suck. Sad life. But little by little, Iāll improve. ā¤ļø
